Afgelopen week heb ik het jodiumvrije dieet gevolgd. Ik vond het goed te doen. Er zit in heel veel producten jodium, maar eigenlijk zijn overal wel alternatieven voor. In plaats van normaal brood at ik zelf gebakken brood, en ik mocht per dag gewoon 1 stukje vlees, 1 schep aardappels en 1 lepel groenten. Waar ik het mee moest oppassen was met wat ik op mijn brood smeer en wat ik drink. Daarom heb ik vooral water gedronken, maar dit mocht dan ook weer geen kraanwater zijn maar mineraalwater. In kraanwater zit namelijk ook jodium. Dus alles moest ook in mineraalwater worden gekookt, en thee en koffie moest ook daarmee gezet worden. Je moet er bijna een studie voor volgen, om dat ene weekje een dieet te volgen!
19-5-2014 De opname
Oké deze opname heeft misschien nog wel het meeste indruk op me gemaakt. Wat een gedoe om zo’n klein pilletje zeg! Want de beruchte slok is dus gewoon een piepklein pilletje! Maar wel een gevaarlijk pilletje schijnt…
Gewapend met een enorme sporttas gevuld met eten, drinken, tijdschriften, boeken, laptop en kleding kwamen we aan in het ziekenhuis. Want je weet natuurlijk nooit hoelang je daar zal zitten. Daarom waren me vader, moeder en vriend mee. In een soort wachtkamer moesten we ”verzamelen”. Het leek wel schoolreisje! Toen iedereen er was gingen we met een lift, naar de kelder. Het was heel erg proppen in de lift, en ja hoor; halverwege hingen we vast. Dit was echt ontzettend lollig, vooral omdat we allemaal voor dezelfde opname kwamen en dus allemaal te laat kwamen. Gelukkig duurde het niet lang en kwamen we al gauw aan op de afdeling. We moesten eerst door twee enorme stalen klapdeuren met een sticker erop. Ik heb even een foto genomen:
Het leek net een gevangenis! We gingen met heel de groep door de klapdeuren en liepen met zijn allen op het gemakje de afdeling te verkennen. Het was een grote chaos op de afdeling. Iedereen had zijn familie mee genomen en iedereen liep op zijn gemakje alles te bekijken. De afdeling was een soort gang met aan weerszijden slaapkamers. Ook was er een gezamenlijke keuken, badkamer, en een gezamenlijke woonkamer. In de gang stond een hometrainer. Echt veel sfeer hing er niet, zelfs niet in de woonkamer. Er stond alleen een bank, tafel, stoelen en een tv. Er was niet echt de moeite genomen om een schilderij of iets dergelijks op te hangen. Mijn vader had intussen mijn slaapkamer ontdekt door het naambordje. Deze deelde ik samen met een andere vrouw. In de slaapkamer was ook een tv, een kast en twee bedden. Saaie bedoeling dus! Kijk zelf maar:
Van het uitzicht naar buiten word je ook niet echt vrolijk:
Na een tijdje kreeg de familie instructie om te vertrekken (het bleek helemaal niet de bedoeling te zijn dat ze mee waren naar de afdeling ivm straling), en moesten de patiënten in de huiskamer verzamelen. Hier kregen we instructies waarvan sommige toch wel erg bizar waren! Enkele van deze regels na het innemen van de slok: Plassen en poepen op een mobiel toilet zodat de straling niet in het riool komt, het toiletpapier en ander afval in een speciale stalen emmer, we deelden met zijn allen 1 douche die we na elke douche beurt zelf met chloor schoon moeten maken, nergens op blote voeten lopen omdat de straling via het zweet op de grond kan gaan zitten, als er eten is wordt er een kar op de gang gezet en gebeld. Wij moeten zelf die kar pakken terwijl degene die hem heeft gebracht zich uit de voeten maakt, en het bestek en borden moeten eerst door onszelf afgewassen worden voordat ze weer terug de gang op mogen. Zo was er nog wel een hele rits aan regels, maar deze sprongen er toch wel bovenuit! Na de uitleg moesten we een voor een naar een kamertje om de slok te nemen. Samen met een meneer was ik degene die de hoogste dosis zou krijgen, dit werd berekend aan de hand van het aantal tumorcellen die nog in je lichaam zitten. Er werd dan ook verwacht dat wij het langst in quarantaine zouden zitten. Boffen wij even! 😛 In het kamertje aangekomen waren daar twee artsen aanwezig. Er stond een soort stalen emmer, en daar haalde een van de artsen met een hele lange tang een pilletje uit (de tang was wel een meter lang!). Die pil mocht ik gewoon met mijn handen pakken en moest ik in een keer doorslikken met een hele beker water. Vanaf het moment dat ik de slok had genomen namen de artsen gelijk afstand van me. Ze maten nog met een geiger teller of ik nu radio actief was, en ik straalde behoorlijk! Ik moest gelijk de deur van het kamertje uitlopen en ik kreeg geen hand meer. Zo raar, je merkt er helemaal niks van! Door plas, ontlasting en zweet verlaat de straling je lichaam. Veel water drinken dus, dan mag ik snel naar huis!
Toen iedereen geweest was maakte de artsen zich uit de voeten, en hebben we eigenlijk een hele gezellige avond gehad met zijn allen. Op twee mensen na zat iedereen de hele avond in de huiskamer. Iedereen had wel wat lekkers meegenomen, dus er kwam van alles op tafel. Borrelnoten, chips, cola en noem maar op. We hebben lekker tv zitten kijken en de avond ging heel snel. Ik had helemaal niet het idee dat het een opname was! Wel was het ontzettend koud daar. Tenminste, dat vonden eigenlijk alleen de mensen die geen schildklier meer hadden (sommige mensen van de groep zaten er voor een te snel of langzaam werkende schildklier). Omdat ik nog steeds zo moe ben, ben ik lekker vroeg naar mijn bed gegaan. Morgen mag ik mijn eerste thyrax innemen, ik begin met de 100 mg. Hopen dat ik me snel beter zal voelen!
20-5-2014
Nou vannacht heb ik echt geen oog dichtgedaan! Ten eerst ben ik wel 80 keer naar de wc gelopen omdat ik gister zo overdreven veel water heb gedronken omdat ik snel naar huis wil. En ten tweede ben ik vannacht echt kotsmisselijk geworden. Ik heb ook een aantal keren overgegeven. Ik kreeg mijn ontbijtje echt niet weg, en maakte me zorgen dat ik nu niet veel water kon drinken. Ook zal die eerste thyrax ook niet veel zin hebben. Vanmiddag werden we weer gemeten met de geigermeter. Ik was als een van de laatste aan de beurt. Van de mensen die voor mij werden gemeten mocht er maar 1 iemand naar huis. Omdat ik de hoogste dosis had, ging ik ervan uit dat ik ook niet naar huis mocht. In het kamertje gekomen had de arts de geigermeter aan een soort plank gehangen zodat hij niet in de buurt hoefde te komen. Ik werd gemeten en… ik mocht naar huis! Waarschijnlijk kwam dit doordat ik die nacht zoveel had overgegeven en dus veel straling heb verloren, maar na 1 nacht vond de arts echt ontzettend snel! Vooral met die dosis die ik had. Als ik het niet zag zitten ivm de misselijkheid, dan kon ik ook naar een afdeling verplaatst worden maar ik kon in ieder geval uit quarantaine. Natuurlijk koos ik ervoor om naar huis te gaan en daarom kreeg ik medicijnen voor de misselijkheid voorschreven. De misselijkheid kwam waarschijnlijk doordat de slok aan mijn maagwand is blijven kleven. Dit komt wel eens vaker voor en kan een paar dagen duren. Als leefregels moet ik nu twee weken lang 1 meter afstand van iedereen houden. Dat zal soms best lastig worden. Toen mijn vader kwam om me op te halen zat ik alweer met me spuugbakje op schoot in de hal op hem te wachten. Het terugritje in de auto was vreselijk, omdat ik zoo misselijk was. Maar ik ben nu thuis en daar gaat het om!
mijnschildklieravontuur 